Złożony sygnał stereo
Szczególnym przypadkiem procesu kodowania jest wytwarzanie złożonego sygnału stereofonicznego (MPX). Zadaniem kodowania stereofonicznego jest umożliwienie przesłania informacji nie tylko o treści obrazu dźwiękowego, ale także o jego cechach przestrzennych. Stereofonia wykorzystuje dwa kanały, oznaczane jako L (lewy) i P (prawy). Sygnały w tych kanałach pochodzą np. z dwóch mikrofonów ustawionych w studio. Po stronie odbiorczej słuchacz powinien uzyskać w głośnikach (słuchawkach) sygnały wiernie odtwarzające dźwięki docierające do mikrofonów. Mikrofony, rozstawione w pewnej odległości od siebie (lub mikrofony o różnych charakterystykach kierunkowych) odbierają w zasadzie różne sygnały, podobnie jak przy słuchaniu dwuusznym. Jeśli źródło dźwięku znajduje się dokładnie na osi symetrii mikrofonów, to w każdym z nich wytwarza się identyczny sygnał elektryczny (zakładając brak odbić od ścian pomieszczenia studio). Jeśli natomiast źródło dźwięku przesunie się w bok, to sygnał do jednego z mikrofonów dotrze wcześniej niż do drugiego. W danym momencie sygnały elektryczne uzyskane z obu mikrofonów będą więc różne. Sytuację komplikuje jeszcze akustyka studia, powodująca powstawanie pogłosu, a nawet echa. Mając do dyspozycji dwa kanały przesyłowe, można każdy z tych sygnałów, przesyłać oddzielnie. Przyjęta w radiotechnice zasada odpowiedniości (kompatybilności) określa, że sygnał stereofoniczny powinien być możliwy do odtwarzania przez odbiornik monofoniczny, oczywiście bez wrażeń przestrzennych. Narzuciło to konieczność, aby informacje o obrazie dźwiękowym były zawarte w paśmie częstotliwości normalnie odbieranym przez odbiornik monofoniczny. Stosuje się więc metodę łączenia obu sygnałów L i P w tzw. koderze, po stronie nadawczej i rozdzielania ich po stronie odbiorczej, przez układy stereodekodera. Kompletna informacja o sygnale oryginalnym zawarta jest w sumie sygnałów L i P. Przesyła sią ją w sposób konwencjonalny w paśmie częstotliwości akustycznych. Natomiast informacja o cechach przestrzennych dźwięku, zawarta w różnicy pomiędzy sygnałami L - P uzyskiwanymi z obu mikrofonów, jest przesyłana w paśmie ponadakustycznym. Aby to uzyskać, sygnał różnicy dodatkowo moduluje w amplitudzie tzw. podnośna o częstotliwości 38 kHz, przy czym sama podnośna jest wytłumiona. Dodawany jest natomiast sygnał o częstotliwości 19 kHz, tzw. pilot, który służy do regeneracji wytłumionej podnośnej, a więc do przeprowadzenia procesu rozdziału w stereodekoderze.