Miernik zniekształceń nieliniowych

Zasada działania miernika zniekształceń nieliniowych wynika bezpośrednio z definicji tych zniekształceń. Pomiar przebiega dwustopniowo. Najpierw mierzy się wartość skuteczną całego przebiegu sinusoidalnego odkształconego, a następnie, po wyeliminowaniu składowej podstawowej, wartość skuteczną pozostałych   składowych.  Poziom zniekształceń nieliniowych jest wyrażany stosunkiem wyniku pomiaru drugiego do pierwszego. W celu wyeliminowania prążka podstawowego stosuje się układy filtrów środkowozaporowych, np. mostków Wiena. Skuteczna eliminacja zniekształceń składowej podstawowej wymaga dostrojenia mostka do właściwej częstotliwości drogą współbieżnej regulacji wartości obu pojemności lub obu rezystancji decydujących o częstotliwości rezonansowej oraz zrównoważenia mostka — poprzez regulację jednego z rezystorów gałęzi aperiodycznej.
Pomiar współczynnika zniekształceń przebiega w praktyce następująco:
-  za pomocą skokowego dzielnika wejściowego i płynnej regulacji wzmocnienia (kalibracja) ustawia się wskazania miernika na maksimum (oznaczone na podziałce),
-  po przełączeniu rodzaju pracy w pozycję Pomiar za pomocą regulatora częstotliwości oraz regulatora zrównoważenia należy osiągnąć minimum wskazań miernika, zmieniając jednocześnie położenie przełącznika poziomu zniekształceń. Osiągnięta, minimalna wartość wskazań jest odczytywana jako poziom zniekształceń nieliniowych. Przedstawiona metoda pomiaru dotyczy miernika bez automatyki.
Jest ona dość pracochłonna. Nowsze konstrukcje mierników zniekształceń zapewniają automatyczne zrównoważenie mostka, łączenie z jego dostrojeniem do sygnału, a niekiedy i automatyczną kalibracją. Z użytkowego punktu widzenia istotnymi dla miernika zniekształceń są: impedancja wejściowa, minimalne napięcie wejściowe, zapewniające prawidłowy pomiar, oraz minimalny zakres mierzonych zniekształceń.